Οι μέρες περνούσαν γρήγορα. Ο χειμώνας έφυγε και καλωσορίσαμε την άνοιξη, που την περιμέναμε όλοι με ανυπομονησία. Μια ανοιξιάτικη μέρα ήταν στην τάξη, που, ενώ μες στην ησυχία άκουγα το χαρούμενο θρόισμα των φύλλων των ανθισμένων δέντρων και το τιτίβισμα των πουλιών στα παράθυρα, χτύπησε η πόρτα….
-Τοκ τοκ τοκ….
Ο κύριος διευθυντής μπήκε στην τάξη πιο χαρούμενος, πιο χαμογελαστός απ’ ότι συνήθως. Το πρόσωπό του φανέρωνε μια μυστικότητα, που, αν και προσπαθούσε να τη διαφυλάξει, ήταν σαν να έλεγε «κάτι σας κρύβω». Ο κύριός μας ήταν ακόμη θυμωμένος μαζί του. Δε νομίζω ότι θα τον συγχωρούσε ποτέ:
-Λοιπόν, κύριε διευθυντά, ποιος καλός άνεμος σας έφερε στην τάξη μας; Μήπως ήρθατε να γελάσετε πάλι με κανένα κακόγουστο αστείο; Άλλωστε είναι πρωταπριλιά σήμερα. Όλο και κάτι θα έχουν ετοιμάσει αυτοί οι μασκαράδες…
-Ε, χμ… όχι όχι κύριε Γιώργο, δεν πρόκειται για κάποιο αστείο. Άλλωστε, όπως είπατε ήταν πράγματι πολύ κακόγουστο. Απλά έχω να σας ανακοινώσω κάτι….
Ο κύριος διευθυντής πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να πρόκειται να πει κάτι πολύ σημαντικό και συνέχισε….
-Ξέρετε, είμαι πολλά χρόνια διευθυντής. Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν τόσα χρόνια. Όσο όμως μεγαλώνουμε ξεχνάμε. Ξεχνάμε αυτό που ήμασταν και συνηθίζουμε σε αυτό που είμαστε τώρα. Εγώ όμως δε θέλω να ξεχάσω. Δε θέλω να ξεχάσω τότε που ήμουν παιδί. Και η αλήθεια είναι ότι σας ζηλεύω. Σας ζηλεύω γιατί είστε παιδιά και μάλιστα όλοι σας ΥΠΕΡΟΧΑ παιδιά. Ξέρετε να εκτιμάτε, να σέβεστε και το κυριότερο: να αποδεικνύετε τη φιλία σας και να μην προδίδετε τον άλλον… Έτσι κι εγώ θέλω να σας πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλα αυτά.
Έβγαλε από την τσέπη του ένα φάκελο και τον άνοιξε. Ο κύριος διευθυντής κρατούσε μερικά χαρτιά δεμένα μεταξύ τους με ένα λαστιχάκι. Έμοιαζαν με εισιτήρια. Αν και κατάλαβε την αγωνία μας, δε ήθελε να μας αποκαλύψει ακόμη τίποτα. Άρχισε να μας μοιράζει τα χαρτιά και εμείς αρχίσαμε τη μουρμούρα….
-Ένα εισιτήριο για τον καθένα!
-Τι γράφει;
-Χμ, δε βλέπω καλά… Για κάτσε….
-Α’ θέση για Λούκλα-Νεπάλ!
-Τι;
-Αυτό γράφει! Θα πάμε στο Νεπάλ!
Η Γεωργία δεν έχασε ευκαιρία να μας εξηγήσει:
-Λούκλα, Νεπάλ. Το κοντινότερο αεροδρόμιο στην οροσειρά των Ιμαλαΐων. Βρίσκεται σε υψόμετρο 2800 μέτρων και υποδέχεται κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες που θέλουν να επισκεφτούν την κορυφή της γης!
Ήμασταν διστακτικοί στην αρχή. Σίγουρα θα ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο! Όμως ο κύριος διευθυντής μας διαβεβαίωσε ότι ήταν πέρα για πέρα αληθινό! Και τα εισιτήρια ήταν γνήσια!
Απίστευτο! Δεν ήταν όνειρο! Πετάγαμε στα σύννεφα απ’ τη χαρά μας!
Τα εισιτήρια ήταν 20. Θα έρχονταν μαζί μας ο κύριος διευθυντής και ο δάσκαλός μας. Ο κύριος Γιώργος άρχισε τη γκρίνια:
-Κύριε διευθυντά, λυπούμαι αλλά δε μπορώ να έρθω. Κρυώνω εύκολα. Με τα πρώτα κρύα με πονάει ο αστράγαλός μου και με πιάνουν ρευματοπάθειες… Δεν είμαι εγώ γι’ αυτά. Να πάτε μόνοι σας και ν’ ανεβείτε και στο Έβερεστ άμα λάχει….
-Ελάτε τώρα κύριε Γιώργο! Άλλωστε το εισιτήριο είναι ονομαστικό και δεν επιστρέφεται. Αλλιώς θα πρέπει να το πληρώσετε….
-Καλώς λοιπόν. Πότε φεύγουμε;
Ήταν η καλύτερη έκπληξη της ζωή μας. Το πιο ωραίο δώρο που θα μπορούσε να μας κάνει ο κύριος Ηλίας. Και τότε, μέσα από τις φωνές και τα γέλια, θυμήθηκα τα λόγια του: «Ξέρετε να εκτιμάτε, να σέβεστε και το κυριότερο: να αποδεικνύετε τη φιλία σας και να μην προδίδετε τον άλλον…» Αυτό ήταν! Το ακορντεόν!
Ο κύριος διευθυντής ήθελε να μας ευχαριστήσει για το μυστικό που κρατήσαμε εγώ και η Μυρτώ. Δεν είχαμε πει σε κανέναν ότι τον είχαμε δει να παίζει ακορντεόν. Ήμουν πλέον σίγουρος. Αυτή ήταν η αιτία της έκπληξης!
-Ετοιμαστείτε λοιπόν παιδιά μου! Την άλλη εβδομάδα έχουμε ταξίδι! Πετάμε για Ιμαλάια!
Χτύπησε κουδούνι, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα! Από τη χαρά μας φωνάζαμε τόσο πολύ που ακουγόμασταν σίγουρα μέχρι την κορυφή του κόσμου!
-Τοκ τοκ τοκ….
Ο κύριος διευθυντής μπήκε στην τάξη πιο χαρούμενος, πιο χαμογελαστός απ’ ότι συνήθως. Το πρόσωπό του φανέρωνε μια μυστικότητα, που, αν και προσπαθούσε να τη διαφυλάξει, ήταν σαν να έλεγε «κάτι σας κρύβω». Ο κύριός μας ήταν ακόμη θυμωμένος μαζί του. Δε νομίζω ότι θα τον συγχωρούσε ποτέ:
-Λοιπόν, κύριε διευθυντά, ποιος καλός άνεμος σας έφερε στην τάξη μας; Μήπως ήρθατε να γελάσετε πάλι με κανένα κακόγουστο αστείο; Άλλωστε είναι πρωταπριλιά σήμερα. Όλο και κάτι θα έχουν ετοιμάσει αυτοί οι μασκαράδες…
-Ε, χμ… όχι όχι κύριε Γιώργο, δεν πρόκειται για κάποιο αστείο. Άλλωστε, όπως είπατε ήταν πράγματι πολύ κακόγουστο. Απλά έχω να σας ανακοινώσω κάτι….
Ο κύριος διευθυντής πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να πρόκειται να πει κάτι πολύ σημαντικό και συνέχισε….
-Ξέρετε, είμαι πολλά χρόνια διευθυντής. Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν τόσα χρόνια. Όσο όμως μεγαλώνουμε ξεχνάμε. Ξεχνάμε αυτό που ήμασταν και συνηθίζουμε σε αυτό που είμαστε τώρα. Εγώ όμως δε θέλω να ξεχάσω. Δε θέλω να ξεχάσω τότε που ήμουν παιδί. Και η αλήθεια είναι ότι σας ζηλεύω. Σας ζηλεύω γιατί είστε παιδιά και μάλιστα όλοι σας ΥΠΕΡΟΧΑ παιδιά. Ξέρετε να εκτιμάτε, να σέβεστε και το κυριότερο: να αποδεικνύετε τη φιλία σας και να μην προδίδετε τον άλλον… Έτσι κι εγώ θέλω να σας πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλα αυτά.
Έβγαλε από την τσέπη του ένα φάκελο και τον άνοιξε. Ο κύριος διευθυντής κρατούσε μερικά χαρτιά δεμένα μεταξύ τους με ένα λαστιχάκι. Έμοιαζαν με εισιτήρια. Αν και κατάλαβε την αγωνία μας, δε ήθελε να μας αποκαλύψει ακόμη τίποτα. Άρχισε να μας μοιράζει τα χαρτιά και εμείς αρχίσαμε τη μουρμούρα….
-Ένα εισιτήριο για τον καθένα!
-Τι γράφει;
-Χμ, δε βλέπω καλά… Για κάτσε….
-Α’ θέση για Λούκλα-Νεπάλ!
-Τι;
-Αυτό γράφει! Θα πάμε στο Νεπάλ!
Η Γεωργία δεν έχασε ευκαιρία να μας εξηγήσει:
-Λούκλα, Νεπάλ. Το κοντινότερο αεροδρόμιο στην οροσειρά των Ιμαλαΐων. Βρίσκεται σε υψόμετρο 2800 μέτρων και υποδέχεται κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες που θέλουν να επισκεφτούν την κορυφή της γης!
Ήμασταν διστακτικοί στην αρχή. Σίγουρα θα ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο! Όμως ο κύριος διευθυντής μας διαβεβαίωσε ότι ήταν πέρα για πέρα αληθινό! Και τα εισιτήρια ήταν γνήσια!
Απίστευτο! Δεν ήταν όνειρο! Πετάγαμε στα σύννεφα απ’ τη χαρά μας!
Τα εισιτήρια ήταν 20. Θα έρχονταν μαζί μας ο κύριος διευθυντής και ο δάσκαλός μας. Ο κύριος Γιώργος άρχισε τη γκρίνια:
-Κύριε διευθυντά, λυπούμαι αλλά δε μπορώ να έρθω. Κρυώνω εύκολα. Με τα πρώτα κρύα με πονάει ο αστράγαλός μου και με πιάνουν ρευματοπάθειες… Δεν είμαι εγώ γι’ αυτά. Να πάτε μόνοι σας και ν’ ανεβείτε και στο Έβερεστ άμα λάχει….
-Ελάτε τώρα κύριε Γιώργο! Άλλωστε το εισιτήριο είναι ονομαστικό και δεν επιστρέφεται. Αλλιώς θα πρέπει να το πληρώσετε….
-Καλώς λοιπόν. Πότε φεύγουμε;
Ήταν η καλύτερη έκπληξη της ζωή μας. Το πιο ωραίο δώρο που θα μπορούσε να μας κάνει ο κύριος Ηλίας. Και τότε, μέσα από τις φωνές και τα γέλια, θυμήθηκα τα λόγια του: «Ξέρετε να εκτιμάτε, να σέβεστε και το κυριότερο: να αποδεικνύετε τη φιλία σας και να μην προδίδετε τον άλλον…» Αυτό ήταν! Το ακορντεόν!
Ο κύριος διευθυντής ήθελε να μας ευχαριστήσει για το μυστικό που κρατήσαμε εγώ και η Μυρτώ. Δεν είχαμε πει σε κανέναν ότι τον είχαμε δει να παίζει ακορντεόν. Ήμουν πλέον σίγουρος. Αυτή ήταν η αιτία της έκπληξης!
-Ετοιμαστείτε λοιπόν παιδιά μου! Την άλλη εβδομάδα έχουμε ταξίδι! Πετάμε για Ιμαλάια!
Χτύπησε κουδούνι, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα! Από τη χαρά μας φωνάζαμε τόσο πολύ που ακουγόμασταν σίγουρα μέχρι την κορυφή του κόσμου!