-Μπράβο Ελπίδα!
-Ευχαριστώ Άννα-Μαρία…
Η Άννα-Μαρία ήταν η ψυχή της τάξης: η αφορμή για να μας φτιάχνει λίγο η διάθεση. Πάντα στο μπλουζάκι της φορούσε μια κίτρινη κονκάρδα, η οποία είχε πάνω μια χαμογελαστή φατσούλα. Ήταν πάντα εκεί, να μας θυμίζει ότι πρέπει να χαμογελάμε. Ότι η ζωή είναι ωραία και το γέλιο ακόμη ωραιότερο. Όποιος είχε ανάγκη ένα χαμόγελο, πήγαινε και πάταγε τη χαμογελαστή φατσούλα στην μπλούζα της. Η Άννα –Μαρία όλο και κάτι θα είχε να πει, κάτι παρήγορο, κάτι χαρούμενο κάτι… τέλος πάντων. Και ναι! Ως εκ θαύματος αυτό το κάτι δημιουργούσε ένα χαμόγελο ακόμη πιο γελαστό και από τη φατσούλα στην κονκάρδα!
Όλοι της λέγαμε να πει στο δάσκαλό μας, ότι εκείνος πρέπει επιτέλους να πατήσει το χαμογελαστό προσωπάκι. Γιατί εκτός από κακόκεφος πρέπει αναμφίβολα να ήταν και λυπημένος.
-Μήπως και σκάσει ένα χαμόγελο ο κατσούφης επιτέλους!
-Μήπως αλλάξει όψη το πρόσωπό του. Να χαρεί σαν φυσιολογικός άνθρωπος!
-Να γελάσει μια φορά με την καρδιά του βρε αδερφάκι μου!
-Μπα! Μην κάνετε όνειρα! ΑΥΤΟ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!
Έτσι έλεγε η Άννα-Μαρία και μετά έσκαγε στα γέλια. Και η αλήθεια είναι ότι μας άρεσε όλους να τη βλέπουμε να γελάει. Γινόταν κόκκινη σαν παντζάρι και τα χαχανητά της ακουγόταν μέχρι έξω. Και μετά γελούσαμε κι εμείς.
Μια μέρα πήγε και πάτησε τη φατσούλα στη μπλούζα της ο Βασίλης. Ήταν πολύ λυπημένος, σχεδόν απαρηγόρητος.
-Τι τρέχει Βασίλη; Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι! απόρησε η Άννα-Μαρία.
Και ήταν αλήθεια, κι εμείς δεν τον είχαμε ξαναδεί τόσο στενοχωρημένο. Σίγουρα θα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα για να φτάσει στο σημείο να πατήσει την κονκάρδα.
Δεν απάντησε όμως. Ήταν στ’ αλήθεια πολύ κλειστός άνθρωπος. Οι φίλοι του πολύ συχνά του εμπιστεύονταν τα προβλήματά τους για να τους βοηθήσει, όμως εκείνος δεν ανοιγόταν ποτέ. Πάτησε τη φατσούλα και χωρίς να πει τίποτα γύρισε να φύγει. Τότε η Άννα-Μαρία τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
"Σαν στη ζωή μας κάτι δύσκολο συμβεί
Κάποια φουρτούνα δυνατή ή κάποια άτυχη στιγμή
Το ουράνιο τόξο τότε θα εμφανιστεί
Θα γίνει η νέα η αρχή
Να έχετε ελπίδα στη ζωή!"
Ο Βασίλης δε μίλησε ούτε τον είδε κανείς να χαμογελάει. Η καρδιά του όμως τραγουδούσε το ίδιο τραγούδι:
"Μετά την καταιγίδα κάτι θα φανεί
Το ουράνιο τόξο θα βγει
Να έχετε ελπίδα στη ζωή!"
-Ευχαριστώ Άννα-Μαρία…
Η Άννα-Μαρία ήταν η ψυχή της τάξης: η αφορμή για να μας φτιάχνει λίγο η διάθεση. Πάντα στο μπλουζάκι της φορούσε μια κίτρινη κονκάρδα, η οποία είχε πάνω μια χαμογελαστή φατσούλα. Ήταν πάντα εκεί, να μας θυμίζει ότι πρέπει να χαμογελάμε. Ότι η ζωή είναι ωραία και το γέλιο ακόμη ωραιότερο. Όποιος είχε ανάγκη ένα χαμόγελο, πήγαινε και πάταγε τη χαμογελαστή φατσούλα στην μπλούζα της. Η Άννα –Μαρία όλο και κάτι θα είχε να πει, κάτι παρήγορο, κάτι χαρούμενο κάτι… τέλος πάντων. Και ναι! Ως εκ θαύματος αυτό το κάτι δημιουργούσε ένα χαμόγελο ακόμη πιο γελαστό και από τη φατσούλα στην κονκάρδα!
Όλοι της λέγαμε να πει στο δάσκαλό μας, ότι εκείνος πρέπει επιτέλους να πατήσει το χαμογελαστό προσωπάκι. Γιατί εκτός από κακόκεφος πρέπει αναμφίβολα να ήταν και λυπημένος.
-Μήπως και σκάσει ένα χαμόγελο ο κατσούφης επιτέλους!
-Μήπως αλλάξει όψη το πρόσωπό του. Να χαρεί σαν φυσιολογικός άνθρωπος!
-Να γελάσει μια φορά με την καρδιά του βρε αδερφάκι μου!
-Μπα! Μην κάνετε όνειρα! ΑΥΤΟ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!
Έτσι έλεγε η Άννα-Μαρία και μετά έσκαγε στα γέλια. Και η αλήθεια είναι ότι μας άρεσε όλους να τη βλέπουμε να γελάει. Γινόταν κόκκινη σαν παντζάρι και τα χαχανητά της ακουγόταν μέχρι έξω. Και μετά γελούσαμε κι εμείς.
Μια μέρα πήγε και πάτησε τη φατσούλα στη μπλούζα της ο Βασίλης. Ήταν πολύ λυπημένος, σχεδόν απαρηγόρητος.
-Τι τρέχει Βασίλη; Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι! απόρησε η Άννα-Μαρία.
Και ήταν αλήθεια, κι εμείς δεν τον είχαμε ξαναδεί τόσο στενοχωρημένο. Σίγουρα θα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα για να φτάσει στο σημείο να πατήσει την κονκάρδα.
Δεν απάντησε όμως. Ήταν στ’ αλήθεια πολύ κλειστός άνθρωπος. Οι φίλοι του πολύ συχνά του εμπιστεύονταν τα προβλήματά τους για να τους βοηθήσει, όμως εκείνος δεν ανοιγόταν ποτέ. Πάτησε τη φατσούλα και χωρίς να πει τίποτα γύρισε να φύγει. Τότε η Άννα-Μαρία τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
"Σαν στη ζωή μας κάτι δύσκολο συμβεί
Κάποια φουρτούνα δυνατή ή κάποια άτυχη στιγμή
Το ουράνιο τόξο τότε θα εμφανιστεί
Θα γίνει η νέα η αρχή
Να έχετε ελπίδα στη ζωή!"
Ο Βασίλης δε μίλησε ούτε τον είδε κανείς να χαμογελάει. Η καρδιά του όμως τραγουδούσε το ίδιο τραγούδι:
"Μετά την καταιγίδα κάτι θα φανεί
Το ουράνιο τόξο θα βγει
Να έχετε ελπίδα στη ζωή!"